Babbel met Sterre

Al een paar avonden wordt je een uur nadat ik je naar bed heb gebracht huilend wakker. Je roept dingen in een rare taal. Je lijkt ons ook niet te begrijpen. Je wijst veel en doet verward. Toch herken ik in de klanken die je uitspreekt woorden en grammatica. Het lijkt elke avond ook op elkaar. Pas na een kwartier ben je gekalmeerd en lijk je me weer te herkennen."Mamma", zeg ja dan, en dan pas mag ik je troosten. Ik vind het best een beetje eng.