Babbel met Sterre

Oma Astrid was er. Bij haar thuis pakken jullie altijd de hele huisraad in papiertjes in, met een mooie strik er om. Dat zijn dan kadootjes. Je geeft ze weg maar pakt ze bij voorkeur zelf uit. Toen oma bij ons wegging vanavond hield je de herinnering aan haar warm door van alles in te pakken en uit te delen.
Ik gaf je een kersenbonbon in een papiertje. Die mocht je aan pappa geven. Dat wil ik ook, kwam je me vertellen toen je had gezien dat pappa het opat. Jaja, klein chocolademonster.... je moeder heeft je toen lekker in de maling genomen want ik heb een dadel in een bonbonpapiertje verpakt. Je at hem met smaak op en vroeg om nog een, en nog een, en nog een.... En toen ik het spelletje zat was zei ik dat je maar een dadel van de schaal moest nemen. "Die lust ik niet", zei je verontwaardigd. Oja, dat was ik even vergeten ;-))))

Maria en Jozef lopen door de kamer, de ezel ernaast. Pappa heeft je uitgelegd hoe dat zit met die twee op weg naar de (kerst)stal. Vanavond breng ik je voor de zoveelste keer naar bed. De concerten op het plein, met kerstliedjes, saboteerden eerdere pogingen. En dan beginnen de klokken te beieren.
"Even luisteren hoor!", zeg je. Je wil niet met je ogen dicht luisteren. Nee, ze moeten open en jij moet rechtop.
"Gaan wij daar naar toe?", vraag je.
Als ik je vraag waar daar naartoe is zeg je: "Naar Maria, en het kindje Jezus en zijn pappa".
"Is dat daar dan?", vraag ik je.
"Ja", zeg je stellig:"Daar moeten wij naar toe."
"Waar is de echte Maria?", vraag je even later.
Ik denk even na wat ik zeggen moet: "In de hemel denk ik".
"Bij de sterren", stel je vast.
Als ik weer beneden kom vraag ik je pappa wat hij je verteld heeft. Over het klokkengebeier heeft hij je niets verteld, zei hij. Waar heb je dat dan weer vandaan?

Wij koken samen, jij en ik. Ik snij een ui en jij breekt de boontjes. Ik loop even naar het toilet. Als ik terugkom ben je muisstil. "Er is iets mihis", hoor ik mezelf denken: "Er is iets miiiiiiihiiiiiiiisssss!!!!". En ja hoor. Kleine opdonder. Heb je verdorie alweer die chocoladeletter gevonden ;-)

Pannekoeken zijn lekker. Je veegt de appelstroop van Mila's mond met de handdoek. Daarna samen bij Menno op schoot. Das lachen. Toch duw je Mila, die voor je zit, op de grond. Ik ben boos op je en zeg dat je dan dus niet meer op schoot mag. Van Menno mag het toch onder de voorwaarde dat je eerst Mila tien kusjes geeft. Met veel enthousiasme begin je boete te doen, maar bij vier kussen geef je het op. "Ik lust geen appelstroop en honing meer", roep je ;-))

Samen met Mila zing je keihard "klein kaboutermeisje". Als ik vraag of dat niet een klein beetje zachter kan omdat mijn oren ervan toeteren zeg je:"Ik ben groter gegroeid, dus ik kan harder schreeuwen."

Je pakt Maziekie hardhandig vast. Zijn hoofd aan de onderkant. Zijn staart zwiept. Je hebt hem net uit je keukentje getrokken. Daar was hij de pannen van je rek aan het meppen. "Kutkat!", zeg je. Aiaiai, van wie zou je dat nou hebben? "Dat mag je niet zeggen hoor Sterre", zeg ik berouwvol. "Dat mag je niet meer zeggen". Je mamma moet op haar woorden gaan passen.

(klik voor meer foto's)
"mamma, gaan we morgen weer naar het buurthuis toe?", vroeg je vanmiddag. Je had het zo naar je zin gehad. Ik vertelde je dat we volgende maand weer gingen. "Ik wil NU NU NU!", en je werpt je weer eens met veel drama op de grond. Ik probeer je uit te leggen dat er nu niemand is, en dat de deur dicht is. Maar tromfantelijke wijs je me er op dat Marlies de sleutel heeft. Die hebben we namelijk net bij haar in de brievenbus gegooid. Das knap verzonnen van je, vind ik. "En dan doen we de deur open, en dan komt Tom,....en Roman!". Die waren er niet bij vanmorgen. "Dat is leuk", glunder je alvast. Ik stel je toch weer teleur. We gaan niet NU NU NU! WE zijn net geweest.

(klik voor meer foto's)

Gisteren werden we gebeld door Lisa van de peuterspeelzaal. Je mag in januari komen.

Al een paar avonden wordt je een uur nadat ik je naar bed heb gebracht huilend wakker. Je roept dingen in een rare taal. Je lijkt ons ook niet te begrijpen. Je wijst veel en doet verward. Toch herken ik in de klanken die je uitspreekt woorden en grammatica. Het lijkt elke avond ook op elkaar. Pas na een kwartier ben je gekalmeerd en lijk je me weer te herkennen."Mamma", zeg ja dan, en dan pas mag ik je troosten. Ik vind het best een beetje eng.

Raar dat ik nog nooit iets geschreven heb over jouw verslaving. Nooit had ik kunnen bedenken dat ik ooit een peuter aan de borst zou hebben. Ik wist niet eens dat het kon, maar waarom zou je stoppen als het al een maand, een half jaar, een jaar, twee jaar goed gaat. Je moeder heeft vanaf het begin af aan veel steun gehad aan allerlei emaillijsten. Als je ziet hoeveel vrouwen daar aan meedoen dan zou je denken dat het binnenkort weer helemaal normaal wordt dat kinderen lang bij hun mamma drinken. En gelukkig hebben we ook veel goede voorbeelden om ons heen verzameld. Dat inspireert tot doorgaan. En op reacties van mensen die het tijd vinden dat er eens een einde aan komt hebben we inmiddels creatieve antwoorden. Er is geen kind van 18 meer aan de borst, dus eens zal het wel eens ophouden.
Okee okee....soms levert het wat ingewikkelde situaties op, zeker nu je goed kunt praten. En als je midden in de Hema gaat lopen roepen dat je NU NU NU toch wel eens erg graag uit mamma's borsten melk wil drinken dan weet ik dat we op dat moment in het middelpunt van de wereld staan. Maar ach, als ik me nou wat van anderen moet gaan aantrekken. Jij bent veel belangrijker voor me dan al die anderen. Dus als ik thuis kom van mijn werk laat ik me naar de bank dirigren en laat ik me mijn jas en schoenen uitcommanderen. "Dag mamma, Sterre mag bossie dinken!". En dan kunnen we fijn allebei even bijtanken.

In de tram zie ik groen en geel. Ik heb last van reisziekte. Bleergh! Je wil bij me zitten. Ik leg uit dat ik me niet helemaal lekker voel en vraag of je alsjeblieft in je eigen stoel wil blijven zitten. Je trekt een zorgelijk gezicht. "Niet spugen mamma", zeg je :"Ik moest ook spugen en toen was mijn pyama vies. Dat is niet leuk. Weet je wat mamma, als we thuis zijn straks dan krijg je van mij een pilletje. Okee, mamma? Snap je dat?" Ik heb je vriendelijk bedankt voor de goede zorgen. We zijn toch maar vroeger uitgestapt en ik heb je pappa gebeld dat hij ons maar tegemoet moest komen rijden met de fiets.

"Ik dust geen totteltjes. As ik goter wordt dan mag ik totteltjes eten. Als ik keiner wordt diet!"

Je zit naast me aan de computer. Je speelt Nijntje en de dieren. Plotseling ben je weg en even later ga je weer zitten. Je hebt een koekje in je hand. "Hee!", zeg ik: "een koekje..... waar heb je die vandaan?" "Uit het zakje", zeg je met een soort van 'logisch toch'-toontje. "Maar waar lag dat zakje dan?", doe ik nog een poging. Alsof ik dat niet wist. Het keukenkastje!
Oja...de middelste plank dus.

Je moest naar bed en had je slaapzak nog niet aan. Gierend van het lachen verstop je je. Keer op keer ren je weg als ik je te pakken wil krijgen. Uiteindelijk wil ik toch wel dat je eens gaat slapen. Ik zeg dus dat als je niet gauw hier komt, ik naar beneden ga. Het helpt! "Doe niet zo dom, mamma", zeg je, en komt je slaapzak aantrekken. "Ik kan het toch niet alleen", voeg je nog toe.

‘Als het mannetje groen wordt, dan mogen we oversteken.’ Klopt. En wat doet papa? Het is koud en je moet naar bed en zo. Nou, dat doet papa niet goed. Vanaf mijn schouders krijg ik op verschillende manieren te horen dat dat niet klopt, dat het verkeerd is, hoort niet. Schuldbewust geef ik, papa, het allemaal toe. En slaap je al? Nee he. Zelfs niet in je eigen huisje. Maar het is wel lekker warm thuis.

Nijntje op de computer is erg leuk. Maar je vind luid dat het ‘computermeisje’ niet moet voorzeggen welk plaatje je moet aanklikken. Maar ja, ze moet je wel een opdracht geven. En dus legt papa even in stapjes uit. En nu kun je in plaats van met de spacebar ook met de muis en de muisknop als het ‘computermeisje’ zegt stoffer en blik naar dat plaatje toegaan en aanklikken of een kleurtje veranderen en dan in een plaatje kleuren.

Papa en mama vinden het niet zo leuk als je zegt dat we dingen moeten. Dat heb je nu goed door en een diplomate is aan het ontstaan, wil je alsjeblieft… of kun je misschien… Maar papa en mama willen dan niet altijd, en dan moet het toch. Kus, papa

De Wortelkindertjes, dat vind jij een mooi verhaal. En als papa het voorgelezen heeft, dan vertel ik het kort nog eens van winter naar herfst. Vorige week heeft papa je vertelt dat de week ook zo loopt, wat mama en papa op de dagen in de week doen. Daar lijk je een stuk geruster op, nu je weet dat de dagen en de week een vast ritme hebben. Papa