Babbel met Sterre

We zijn klaar met eten. Ik ruim af op en vraag jou om ook een bord naar de keuken te dragen. "Nee!", zeg je:"Daar heb ik geen zin in... ik ben te moe".
Je loopt met een boekje naar je pappa en je vraagt of hij je wil voorlezen. Hij steunt amechtig en zucht dat hij veel te moe is, hij heeft geen zin. Je kijkt naar mij en vraagt of je op schoot mag. "Nee!", zeg ik:" Ik ben veel te moe ". Pappa roept dat je zelf maar je pyama aan moet trekken en ik zeg dat je maar zelf naar bed toe moet gaan. Wij zijn veel te moet om iets te doen. We zuchten en we steunen.
"Okeeeeej ", roep je. Je snapt de boodschap. "Ik zal dit bord wel even naar de keuken brengen". ;-))))))

Mamma, ik heb een gedicht geschreven, roep je triomfantelijk.
Pontifikaal haal je een rood papiertje uit je broekzak en vouwt het tergend langzaam vier keer open. Je houdt de spanning er in.
Ahum, ahum.... , begin je. En dan in een prachtige cadans:

Hier is een grote prullenbak
waar alle papiertjes op een stapel in kunnen
Hier is een grote stoel
waar alle mensen op kunnen zitten
Hier is een grote kast
waar alle papiertjes in kunnen!

Je vouwt het papiertje weer vier keer dubbel en stopt het terug in je broekzak.
Ik ben trots! En dat zie je.
Dank u dank u, mompel je met een glimmend gezichtje.
Je herhaalt het komende uur je gedichtje keer op keer letterlijk, met al het vouwwerk erbij.